Tijd van verheugen

"Suzanna" van Oscar JespersHet bronzen meisje buigt zich naar voren en stopt haar handen tussen haar bovenbenen. Alsof ze zich heel erg verheugt, maar zich ook een beetje schaamt. Het eerste komt misschien door het mooie weer, het andere door de mannen van de plantsoenendienst die naast haar staan te werken. De bloesem achter haar kleurt dieproze.

De mannen wieden het onkruid. De onkruidwieder komt verheugd naar mij toe als ik een foto van hem maak: “Vind je mij de moeite waard?”, vraagt hij opgewekt. Ik vind hem zeker de moeite waard. Mensen die het park zo mooi bijhouden, sluit ik in mijn hart. Hij vertelt trots dat ze de bosjes flink hebben uitgedund, zodat het minder aantrekkelijk is voor zwervers om er te zitten. En dat klopt, want er is geen zwerver te bekennen. Wel een vader die daar zit met twee kleine kinderen. Aan de rand van de Meijsterlaan gaan ze de bosjes nog uitdunnen. Hij vindt een ‘open karakter’ bij het park passen. Is ook veiliger voor vrouwen – knipoog naar mij. Of dit de echte reden is waarom ze de bosjes zo uitdunnen, waag ik te betwijfelen. De oplevering van de nieuwe appartementen zal daar ongetwijfeld ook een rol in spelen. Tevreden kijken we samen rond: het park zoals het park bedoeld is.

Op dat moment komen twee Marokkaanse mannen op een scooter het park binnenrijden. Harde muziek verstoort de serene rust. Ze drinken uit blikjes en maken foto’s van elkaar. Ze hebben lol. Ik loop naar ze toe en maak een draaiende beweging met mijn hand, zo van: mag het wat zachter? Ze zetten terstond de muziek uit en poseren zich breed voor mij. Als ik een foto van ze maak, tonen ze zich achterdochtig: waarom heb jij die foto nodig? Op dat moment komt er een politiewagen aangereden. Ik zeg tegen ze dat ze me dankbaar mogen zijn, dat ze anders een bekeuring voor geluidsoverlast hadden gekregen. Ze maken dankbaar een buiging en vergeten de foto.

Langs de herten en over het grasveld loop ik naar huis. Het gras lijkt wel een knollenveld. Het krijgt eindelijk eens twee weken rust nu de kinderen van de Dominicus vakantie hebben. Geen 140 spelende kinderen. Het speeltuintje is vol met kleine kinderen, moeders, vaders, opa’s en oma’s. Een goed begin van deze prachtige lentemaand. Ik snap het meisje, het voorjaar is de tijd van verheugen. De schaamte laat ik maar even achterwege. Ik sta per slot van rekening ook niet naakt in het park te poseren…

 

20150507_172909
Corine Willemsens

Geef een reactie